Όσο μεγαλώνω, βλέπω ότι μεγαλώνει και ο σεβασμός μου προς τη φωτογραφία, αλλά, ταυτόχρονα, έχω μάθει να κατανοώ και τους περιορισμούς της. Συνεχίζω να θέλω να αφηγούμαι ιστορίες με τις εικόνες μου, αλλά ο στόχος μου πλέον δεν είναι μόνο να καταγράψω ή να προσφέρω αποδείξεις του πώς είναι ο κόσμος. Τώρα ξέρω ότι η αλήθεια είναι σχετική και εξαρτάται από τον άνθρωπο που τραβάει τη φωτογραφία. Αλλά η μηχανή αποτελεί ένα καλό εργαλείο παρουσίασης του νοήματος της ζωής. Όταν έχουμε δει τις ίδιες εικόνες, τις ίδιες ιστορίες, που έχουν παρουσιαστεί τόσο πολλές φορές σε φωτογραφίες, στην τηλεόραση και σε ταινίες, αυτό που μας κεντρίζει το ενδιαφέρον δεν είναι πώς φαίνονται τα πράγματα, αλλά πόσο διαφορετικά μπορούμε να τα παρουσιάσουμε.

Τράβηξα τις πιο πρόσφατες φωτογραφίες μου στην Κένυα, σε μια περιοχή ανέγγιχτη σε μεγάλο βαθμό από τον τουρισμό και τον σύγχρονο δυτικό τρόπο ζωής. Ήθελα να δω ανθρώπους που προσπαθούν να επιβιώσουν χωρίς κινητά τηλέφωνα, φάρμακα ή οτιδήποτε άλλο εφευρέθηκε τα τελευταία 50 χρόνια. Οι φωτογραφίες δεν είναι μια ιστορία, αλλά μια συλλογή από φωτογραφίες. Όπως πάντα, ελπίζω ότι μία ή δύο από τις εικόνες μου θα εκπλήξουν τον κόσμο. Μια φωτογραφία που δεν προκαλεί κάποιο συναίσθημα ή κάποια σκέψη δεν είναι παρά ένα άδειο κάδρο.

Η χρήση του χρώματος

Αν δούμε τις φωτογραφίες μου από την Κένυα, βλέπουμε ότι φωτογράφιζα πραγματικούς ανθρώπους σε πραγματικές συνθήκες και γι' αυτό ήθελα να δημιουργήσω εικόνες που να αντικατοπτρίζουν όσο το δυνατόν περισσότερο ό,τι ένιωθα εκείνη τη στιγμή. Ο στόχος μου ήταν να προσεγγίσω στο μέγιστο αυτό το όραμα, χρησιμοποιώντας την εστιακή απόσταση και το χρώμα. Για παράδειγμα, η ασπρόμαυρη φωτογραφία έχει μια αφηρημένη ποιότητα. Έχει απίστευτη δύναμη και, κατά τη γνώμη μου, είναι πιο εκλεπτυσμένη. Από την άλλη, τις περισσότερες φορές το χρώμα είναι εξαιρετικά δύσκολο να χρησιμοποιηθεί δημιουργικά και, αντί γι' αυτό, πολλοί φωτογράφοι καταφεύγουν στο στιλιζάρισμα των φωτογραφιών τους για να εντυπωσιάσουν τον κόσμο.

Ο εξοπλισμός

Για να πραγματοποιήσω το όραμά μου όταν φωτογραφίζω, προσπαθώ να κρατάω τα πράγματα όσο το δυνατόν πιο απλά. Κυρίως φωτογραφίζω με τη Sony α7R III και τον φακό GM FE 24-70 mm με f/2,8. Ο συνδυασμός τους μου επιτρέπει να εστιάζω απίστευτα γρήγορα, για να αποτυπώσω τη στιγμή που θέλω. Στο μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς μου, θέλω να φωτογραφίζω σε πολύ μικρή απόσταση από το θέμα. Μάλιστα, έχω μια κουκκίδα στον φακό μου που σημαδεύει χονδρικά την εστιακή απόσταση 35 mm και όσο μπορώ φωτογραφίζω περίπου σε αυτήν την απόσταση.

Η ιστορία της φωτογραφίας δείχνει ότι ένας εντυπωσιακά μεγάλος αριθμός φωτογραφιών έχει τραβηχτεί με φακούς δύο μόνο εστιακών αποστάσεων. Έχουμε την εστιακή απόσταση των 50 mm, η οποία ίσως να είναι και η πιο όμορφη, αλλά η χρήση της μπορεί να ενέχει δυσκολίες, και μετά είναι η 35 mm. Οι μεγαλύτερες εστιακές αποστάσεις δημιουργούν απόσταση από το θέμα και δίνουν στον θεατή μια αίσθηση παρατηρητή, δεν είναι παρά ένα αντικείμενο, ένας ηθοποιός που παίζει σε μια σκηνή.

Τότε, γιατί στους φωτογράφους αρέσουν τόσο πολύ τα 35 mm και τα 50 mm; Κατά την άποψή μου, επειδή βρίσκονται κοντά στο ανθρώπινο οπτικό πεδίο. Με τα 24 mm ή τα 28 mm μπορεί να έχεις μπροστά σου μια πολύ βαρετή κατάσταση, αλλά, όταν κοιτάζεις μέσα από το viewfinder, βλέπεις πέρα από την επιφάνεια. Το μυαλό βλέπει μια άλλη εικόνα από εκείνη που έβλεπε προηγουμένως με το μάτι. Με τον φακό των 35 mm ή των 50 mm, αν η σκηνή που έχεις μπροστά σου είναι μια κοινή σκηνή της καθημερινότητας, θα συνεχίσει να είναι βαρετή και μέσα από το εικονοσκόπιο. Έτσι, ειδικά με την εστιακή απόσταση των 50 mm, θα πρέπει να έχεις μαγευτεί και να έχεις δει κάτι εντυπωσιακό για να πατήσεις το κουμπί.

Το κλειδί είναι η απλότητα

Πάντα σκέφτομαι πολύ προσεκτικά τις λήψεις που σκοπεύω να τραβήξω και, γι' αυτόν τον λόγο, δεν χρησιμοποιώ τη συνεχή λήψη. Νομίζω ότι θα έπρεπε να φωτογραφίζουμε με πιο ανθρώπινο τρόπο και γι' αυτό πάντα τραβάω μία φωτογραφία τη φορά. Κάθε φορά που πατάω το κλείστρο πρέπει να ξέρω γιατί το κάνω. Πρέπει να υπάρχει κάποιος λόγος. Πρέπει να είμαι εντυπωσιασμένος ή έκπληκτος από κάτι.

Για μένα, η επίτευξη της τελειότητας σχετίζεται με το πώς μπορεί μια εικόνα να περιοριστεί στα πιο βασικά στοιχεία της συνεχίζοντας να διατηρεί το νόημά της. Κάτι που έρχεται σε αντίθεση με τον κόσμο των διαφημίσεων, όπου οι εικόνες είναι στιλιζαρισμένες και τα αντικείμενα μετακινούνται μέσα στο κάδρο, τα χρώματα γίνονται τόσο έντονα που είναι εξωπραγματικά. Στις φωτογραφίες μου, θέλω να πετυχαίνω μια κατάσταση όπου τίποτα δεν μπορεί να αφαιρεθεί από τη φωτογραφία, ούτε και το χρώμα. Θέλω το χρώμα να είναι τόσο τέλειο και ρεαλιστικό που το μυαλό μου να κοιμάται και όλα να είναι προφανή. Θέλω να κοιτάζω μια φωτογραφία και να την καταλαβαίνω σε κλάσματα του δευτερολέπτου.

Έχοντας αυτό ως δεδομένο, για μια υπέροχη φωτογραφία πρέπει να δημιουργήσεις κάτι που περιέχει ένα μυστικό, μια μεταφορά. Όταν μια δημιουργία περιέχει ένα μυστικό, τότε γίνεται πιο ενδιαφέρουσα, και το ίδιο ισχύει και για τη φωτογραφία. Οι καλύτερες εικόνες είναι όσες αγγίζουν τη φαντασία μας και γεννούν ερωτήματα προκαλώντας μας να βγάλουμε ένα συμπέρασμα. Αν μας τα δίνει όλα έτοιμα και εμείς δεν χρειάζεται να κάνουμε τίποτα, τότε η φωτογραφία δεν πρόκειται να έχει κάποια σημαντική επίδραση.