Δεν πέρασε καιρός από τότε που οι φωτογραφίες του Davide Monteleone μιας μητέρας που ξαναβρήκε την κόρη της εμφανίστηκαν στο εξώφυλλο του περιοδικού Time, και γέμισαν και άλλες 28 εσωτερικές σελίδες, συνθέτοντας το αφιέρωμα ‘Beyond Walls’, όταν δέχτηκε ένα μήνυμα στα εισερχόμενά του.
“Ήταν η πρώτη φορά που είδα τους μετανάστες από τη Νότια Αμερική ως άτομα”, έγραφε το email. Θα μπορούσατε να βρείτε καλύτερη απόδειξη για τη δύναμη της φωτογραφίας σήμερα; Άλλωστε, η μετανάστευση είναι η ιστορία του αιώνα μας, και ένας φωτορεπόρτερ δεν μπορεί παρά να ανταποκριθεί στο κάλεσμά της, να διερευνήσει και να αμφισβητήσει όσα συμβαίνουν.
Ο σκοπός του αφιερώματος στο Time ήταν σαφής: η παρουσίαση διαφορετικών απόψεων για τη μετανάστευση. Και ο τρόπος με τον οποίο πέτυχαν αυτόν τον σκοπό οι εικόνες του Davide ήταν απλός αλλά ουσιαστικός. Η μέθοδος που ακολούθησε ήταν να δημιουργήσει ευαίσθητα και εντυπωσιακά πορτραίτα, σε αντίθεση με τον τρόπο με τον οποίο συνήθως απεικονίζονται οι μετανάστες στα μέσα ενημέρωσης.
Όπως μας λέει ο Davide, κάθε φορά χρησιμοποιούσε ένα απλό λευκό φόντο “ώστε να αφαιρείται το εννοιολογικό πλαίσιο και η προσοχή να στρέφεται αποκλειστικά στο πρόσωπο. Καταργεί το στερεότυπο της μετανάστευσης, όλα όσα βλέπουμε συνήθως: δυστυχία, ουρές…μια κατασκήνωση απεγνωσμένων ανθρώπων.” Και με αυτήν την απλή κίνηση, όπως λέει, μπορείς να αλλάξεις το στάτους τους. “Γίνονται πρόσωπα, πραγματικοί άνθρωποι, και έτσι γίνεται πιο δύσκολη η χρήση λέξεων που αφαιρούν την ανθρώπινη ιδιότητά τους, όπως ‘πλημμύρα’, ‘μάζα, ‘κύμα’… Μπορούμε να το νικήσουμε αυτό”.
Έχοντας δουλέψει και με άλλες μηχανές, για την ανάθεση του Time χρειαζόταν και δικαιολογημένα ένα νέο εργαλείο.
"Χρησιμοποίησα μια Sony α7R III", εξηγεί ο Davide, "παίρνοντας ένα μεγάλο ρίσκο, αλλά σύντομα εκτίμησα τα πλεονεκτήματά της. Στην πράξη, η χρήση μιας μικρής, ελαφριάς μηχανής επαγγελματικού επιπέδου ήταν κάτι πολύ ανακουφιστικό, καθώς το 'Beyond Walls' έπρεπε να ολοκληρωθεί μέσα σε 15 μόνο μέρες. Έτσι, ενώ στο μεγάλο φορμά πάντα χρειάζεται τρίποδο και φώτα, με την α7R III, μπορούσαμε να εργαστούμε πολύ πιο γρήγορα, απλώς τοποθετώντας το λευκό φόντο σε έναν τοίχο, και χωρίς πολλά άλλα. Επίσης, η ποιότητα της μηχανής είναι αξιοσημείωτη και είναι ιδανική για τον Τύπο ή για τεράστιες εκτυπώσεις. Είναι πολύ εντυπωσιακή".
Κάτι άλλο που άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο μπορούσε να δουλέψει ο Davide ήταν ότι η α7R III είναι αδιάβροχη: “Μια μέρα που φωτογράφιζα στην Τιχουάνα, έβρεχε πολύ και δεν γινόταν να περιμένουμε να σταματήσει γιατί είχαμε μόνο τέσσερις μέρες στη διάθεσή μας. Έχω συνηθίσει να χρησιμοποιώ παλιές μηχανές με τις οποίες φοβάσαι μην μπει έστω και μία σταγόνα στην πλάκα. Αλλά, με την α7R III, δεν υπάρχει τέτοια ανησυχία. Αν φωτογράφιζα σε μεγάλο φορμά, θα χρειαζόμουν βοηθό με ομπρέλα! Όπως είχαν τα πράγματα, το μόνο που έπρεπε να κάνω ήταν να θυμάμαι πού και πού να καθαρίζω τον φακό. Αυτό το χαρακτηριστικό αυξάνει πολύ την παραγωγικότητα, και το ίδιο διαπίστωσα στις φωτογραφίσεις μου τόσο στην αρκτική όσο και στην έρημο”.
“Επιπλέον, η φωτογράφιση με μια μηχανή στο μέγεθος της α7R III μπορεί να φαίνεται λιγότερο απειλητική στα πιο ευαίσθητα θέματα”, λέει ο Davide, προσθέτοντας ότι η ταχύτητά της μπορεί να απελευθερώσει και τον ίδιο τον φωτογράφο.
"Η αυτόματη εστίαση είναι τόσο γρήγορη που σχεδόν δεν την αντιλαμβάνεσαι, και έτσι, μπορείς να κάνεις σύνθεση, να μιλάς στο θέμα σου και να ξεχνάς τη μηχανή". Όπως και με τα περισσότερα εργαλεία "όταν δεν απασχολούν τη σκέψη σου, σημαίνει ότι λειτουργούν σωστά".
Επίσης, στις φωτογραφίες του Davide το φόντο δεν τραβάει την προσοχή, αλλά αυτό ακριβώς δίνει στις εικόνες του την εντυπωσιακή απλότητα της φωτογράφισης σε στούντιο. Στην πραγματικότητα “όλα είναι φυσικό φως”, καταλήγει ο Davide, “και απλώς τοποθετούμε το φόντο στην αντίθετη κατεύθυνση από τον ήλιο, στη σκιά, για πολύ απαλό φωτισμό”. Φωτογραφίζοντας σε μη αυτόματη λειτουργία, χρησιμοποιούσε ελαφριά υπερέκθεση κάθε φορά για να έχει καθαρό καμβά, δίνοντας τη δυνατότητα στα θέματά του να αναδειχθούν στο προσκήνιο.
"Προέρχομαι από ένα περιβάλλον φωτογραφίας ντοκιμαντέρ, αλλά με ενδιαφέρει να ενθαρρύνω την περιέργεια παρά να μεταδίδω πληροφορίες. Η καλύτερη ιστορία δεν είναι στην ίδια την εικόνα, αλλά γύρω και πίσω από αυτήν. Αυτό που βλέπετε μέσα στο κάδρο δεν είναι παρά ένα παράθυρο στο συναίσθημα."
