Ο Páll Stefánsson ζει σε ένα από τα πιο απίστευτα τοπία στον κόσμο και έχει παντού μαζί του μια φωτογραφική μηχανή. Συχνά, είναι η αγαπημένη του Sony Alpha 7R III με έναν από τους πολλούς σταθερούς φακούς του, αλλά χρησιμοποιεί και άλλες μηχανές Alpha. Η δουλειά του τον πηγαίνει στα πιο απομακρυσμένα μέρη του νησιού. Ακόμα και όταν του μιλούσαμε γι' αυτές τις φωτογραφίες, στεκόταν σε έναν γκρεμό όπου δεν είχε δει άνθρωπο ή αυτοκίνητο για 15 ώρες. Ευτυχώς, αφού κατάφερε να πιάσει σήμα στο κινητό του, μπόρεσε να μας πει για κάποιες από τις αγαπημένες φωτογραφίες από την πατρίδα του.
"Όταν βγάζω αεροφωτογραφίες, μου αρέσει να τις περικόπτω πολύ, για να δημιουργώ αυτές τις αφηρημένες εικόνες. Είχα πετάξει πάνω από αυτήν την τοποθεσία μερικές φορές το καλοκαίρι, αλλά ήξερα ότι ήθελα να επιστρέψω τον χειμώνα, για να βγάλω την υπέροχη αντίθεση ανάμεσα στη λευκή, χιονισμένη γη, τον ηφαιστειακό μαύρο βράχο και το φωτεινό μπλε νερό του παγετώνα.
Το πιο δύσκολο στις αεροφωτογραφίες είναι ότι πρέπει να χρησιμοποιείς πολύ υψηλή ταχύτητα κλείστρου για να αντισταθμιστεί η κίνηση του αεροπλάνου και οι κραδασμοί του. Για να πετύχω αυτόν τον βαθμό περικοπής, χρησιμοποίησα τον φακό Sony FE 85 mm f/1.4 GM, και έπρεπε να ανοίξω το παράθυρο του αεροπλάνου για να φωτογραφίσω! Σε αυτό το ύψος, με το ψύχος του χειμώνα, τα χέρια σου παγώνουν πάρα πολύ γρήγορα. Όταν ζεις τη στιγμή και φωτογραφίζεις, δεν το σκέφτεσαι αυτό, αλλά μετά συνειδητοποιείς ότι έχεις παγώσει εντελώς.
"Αυτή ήταν μια ενδιαφέρουσα φωτογραφία στο Ρέικιαβικ. Το χιόνι ήταν σαν χαλί. Περπάτησα έξω και εντυπωσιάστηκα. Δεν μπορούσες να οδηγήσεις, γιατί είχε 60 πόντους χιόνι. Κατάλαβα ότι έπρεπε να ανέβω πιο ψηλά για να το φωτογραφίσω, κι έτσι επικοινώνησα με τον υπουργό για να του ζητήσω, αν γινόταν, να ανοίξει τον καθεδρικό, ώστε να ανέβω στην κορυφή του πύργου. Επειδή ήταν νωρίς και ο ήλιος ανέτειλε, αποτύπωσα τη μακριά σκιά του εμβληματικού καθεδρικού ναού, καθώς απλωνόταν πάνω από την πόλη. Αλλά, στην ουσία, αυτό ήταν ένα ευτυχές ατύχημα. Η αρχική μου πρόθεση ήταν απλώς να βγάλω το λευκό χαλί χιονιού που είχε καλύψει κάθε χρώμα στην πόλη. Τράβηξα τη λήψη με τη Sony Alpha 7R II και τον φακό 50 mm f/1.4 - αυτά πήρα μόνο μαζί μου. Ποτέ δεν χρησιμοποιώ φακούς ζουμ, γιατί πιστεύω ότι η χρήση σταθερής εστιακής απόστασης μου επιτρέπει να συγκεντρωθώ στην εικόνα και τη σύνθεση".
"Ένα από τα πράγματα που λατρεύω να κάνω είναι να βγαίνω για φωτογράφιση την πιο μικρή μέρα του χρόνου. Ο κόσμος κάποιες φορές ξεχνάει ότι στην Ισλανδία έχουμε 21 ώρες σκοτάδι στα μέσα του Δεκέμβρη, και αυτή η λήψη τραβήχτηκε κοντά στο μεσημέρι. Ο ήλιος ανεβαίνει ελάχιστα και κατεβαίνει αμέσως, και το φως αυτές τις λίγες ώρες είναι πολύ απαλό. Αυτήν τη λήψη δεν την είχα προγραμματίσει. Είχα την τοποθεσία και πήγα στην περιοχή για να προσπαθήσω να φωτογραφίσω κάτι με την Alpha 7R II. Τότε, όσο ήμουνα εκεί, είδα τα άλογα και στο φόντο ήταν τα νησιά, και το φως του μεσημεριού δημιουργούσε μια υπέροχη εικόνα".
"Αυτή η φωτογραφία έχει τραβηχτεί με Alpha 7R III και φακό FE 24 mm f/1.4 GM. Στη φωτογράφιση σε σπηλιές πάγου χρειάζεται ευρυγώνιος φακός, γιατί ο χώρος είναι πολύ μικρός. Θεωρώ ότι τα 24 mm είναι καλή εστιακή απόσταση, γιατί δεν είναι πολύ ευρεία και σου δίνει την αίσθηση του χώρου. Τοποθέτησα τη μηχανή σε τρίποδο, μέσα στις σπηλιές, γιατί έξω ήταν πολύ σκοτεινά. Το φως που βλέπετε είναι φυσικό φως ημέρας που διαπερνάει τον παγετώνα. Στο βάθος της λήψης, φαίνεται και ο οδηγός. Πιστεύω ότι είναι σημαντικό, γιατί δίνει μια αίσθηση μεγέθους στη φωτογραφία. Χωρίς τον άνθρωπο μέσα στη σκηνή, δεν μπορούμε να αντιληφθούμε πόσο απέραντες είναι αυτές οι σπηλιές. Έχουν σχηματιστεί γύρω από τον λιωμένο πάγο του παγετώνα, που δημιουργεί μικρά ποταμάκια που χαράσσουν δρόμο διαμέσου του παγετώνα. Αυτό που μου φαίνεται απίστευτο είναι ο ήχος. Είναι τόσο ήσυχα και παράξενα. Κατά καιρούς, ακούς ένα τρίξιμο ή ένα ράγισμα ενώ σπάει ο πάγος, και νιώθεις φόβο. Δεν θέλεις να καταρρεύσουν πάνω σου χιλιάδες κιλά πάγου. Πραγματικά το θεωρώ προνόμιο να έχω πατρίδα μου την Ισλανδία και θέλω πραγματικά ο κόσμος να ταξιδεύει εκεί μαζί μου. Αλλά, τελικά, ο απώτερος σκοπός μου είναι απλώς να βγάζω αυτές τις όμορφες φωτογραφίες!"
"Οι φωτογραφίες μου μοιάζουν λίγο με τον άνεμο, δεν έχουν ποτέ την ίδια κατεύθυνση. Κυρίως, όμως, μου αρέσουν οι προκλήσεις, ακόμα και οι πιο μικρές"
