Ρίχνοντας μια ματιά στο έργο του Kyle Meyr, θα παρατηρήσετε κάτι το διαφορετικό. Στις φωτογραφίες του Kyle, τα τοπία είναι και τα ίδια χαρακτήρες, όπως οι αθλητές και οι κυνηγοί περιπέτειας που φωτογραφίζει. Έχουν τον δικό τους ρόλο, πρωταγωνιστικό ή δευτερεύοντα, ακριβώς όπως και τα πρόσωπα.
Οι φωτογραφίες του Kyle δεν είναι άτονα πορτραίτα ή απλές φωτογραφίες δράσης που μπορούν να τραβηχτούν οπουδήποτε, είναι ιστορίες ανθρώπων στο περιβάλλον τους. Πρόκειται για μια αρμονία, την οποία ο Kyle συνοψίζει ιδανικά:
"Μικροί άνθρωποι, μεγάλα τοπία. Το λατρεύω. Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να φωτογραφίζεις κάποιον να μάχεται με το περιβάλλον. Το τοπίο προσδίδει χαρακτήρα στον άνθρωπο που βρίσκεται μέσα του, είτε αυτός αναρριχάται σε ένα τείχος πάγου, είτε κατεβαίνει με σκέιτμπορντ έναν δρόμο στην έρημο. Προσθέτει μια πρόκληση στην απόλαυση που αναζητά."
Μπορεί να λειτουργήσει και ανάποδα. "Μια ανθρώπινη φιγούρα προσδίδει χαρακτήρα στο τοπίο και ένα ευρύτερο πλάνο σε σχέση με την απλή φωτογράφιση της φύσης", εξηγεί. "Όταν τοποθετείς έναν άνθρωπο πάνω ή κάτω από τη γραμμή του ορίζοντα, προσθέτεις κλίμακα, ώστε να μπορείς να δεις το μεγαλείο του τοπίου γύρω του, ή την απομόνωση, τον ίλιγγο ή όποια άλλη ιστορία θέλεις να διηγηθείς. Ίσως κάποιος κάνει καγιάκ κάτω από αυτά τα βουνά και ίσως αυτά τα βουνά τον προστατεύουν."
Το ενδιαφέρον του Kyle για τη δράση πηγάζει από την αγάπη του για το σκι. "Η μητέρα μου ήταν Νορβηγίδα και εγώ μεγάλωσα στις ΗΠΑ, όπου ήμουν πάντα στις πλαγιές", εξηγεί. Χρειάστηκε όμως να εκτεθεί σε ένα πολύ διαφορετικό είδος τοπίου για να ωθηθεί προς την αθλητική φωτογραφία και τη φωτογραφία περιπέτειας, σε βάση πλήρους απασχόλησης. Αφού σπούδασε δημοσιογραφία στο Λονδίνο για τρία χρόνια και γνώρισε τη ζωή στην πόλη, ο Kyle συνειδητοποίησε πόσο του έλειπε η φύση. "Ήξερα πως υπήρχαν τόσα να φωτογραφίσω πίσω στη Νορβηγία", μας λέει "και όταν γύρισα δεν με σταματούσε τίποτα, πήγα παντού με την κάμερά μου και φωτογράφισα κάθε γωνιά της Νορβηγίας."
Ωστόσο, ο καιρός που πέρασε στο Λονδίνο δεν πήγε χαμένος. Η δημοσιογραφική του εκπαίδευση τού έμαθε τη σημασία του να μετατρέπεις εμπειρίες σε ιστορίες.
"Θέλω πάντα να βρίσκομαι στο επίκεντρο των γεγονότων και γι΄ αυτό ζήλευα δημοσιογράφους όπως ο Χάντερ Τόμσον ή ο Τόμας Γουλφ, οι οποίοι ζούσαν την κάθε ιστορία. Όσο χρησιμοποιούσα την κάμερά μου όταν προσπαθούσα να γίνω κι εγώ μέρος αυτών των ιστοριών, τόσο συνειδητοποιούσα πως μπορούσα να διηγηθώ καλύτερα μια ιστορία όταν έδειχνα αυτό ακριβώς που έβλεπα, είτε ήταν κάτι όμορφο είτε όχι."
Σε αυτή την περίπτωση, για να ζει την ιστορία, χρειάζεται ο φωτογράφος και η κάμερά του να μπορούν να αντεπεξέλθουν. "Θέλω να βρίσκομαι έξω όσο το δυνατόν περισσότερο", αναφέρει ο Kyle, "Όταν λοιπόν πρόκειται για τη διάρκεια μπαταρίας μιας κάμερας, είναι καθοριστικό να έχεις κάτι που αντέχει πολύ. Είναι ζωτικής σημασίας για αυτά που μπορώ να αποκομίσω από τη φωτογράφιση."
Ένα τέτοιο παράδειγμα αποτελεί η εμπειρία της φωτογράφισης της νορβηγικής εκδήλωσης Norseman, ενός από τα πιο ακραία τρίαθλα παγκοσμίως. "Ξεκινάς να φωτογραφίζεις στις δύο το πρωί όταν ανεβαίνουν όλοι σε ένα φέρι μποτ, και τους αφήνουν στη μέση ενός φιορντ", μας λέει ο Kyle,"και τελειώνεις μετά το ηλιοβασίλεμα. Αν είσαι ενθουσιώδης φωτογράφος, καταλήγεις με τουλάχιστον δύο χιλιάδες λήψεις. Έχω τρεις εφεδρικές μπαταρίες για τις α9 και α7R III, και δεν έχει υπάρξει φωτογράφιση που αυτό δεν ήταν αρκετό."
Στηρίζεται επίσης στην αλάνθαστη αυτόματη εστίαση της α9: "Είναι ό,τι καλύτερο έχω δει σε μια κάμερα, πετυχαίνει την ιδανική λήψη στο 99% των περιπτώσεων και αυτή η αξιοπιστία σημαίνει πως όταν δεις μια φωτογραφία την αποτυπώνεις ιδανικά. Όταν κάνω σκι, μπορώ να σταματήσω στην πλαγιά, να αφήσω το σακίδιό μου, να αρπάξω την κάμερα και να ξέρω πως είναι έτοιμη. Όταν μπορείς να το κάνεις αυτό στα 20 fps, με συνεχή αυτόματη εστίαση, χωρίς να χάσεις ούτε μία στιγμή δράσης, και να επιλέξεις αργότερα τις φωτογραφίες που θα κρατήσεις, αυτό σου αλλάζει τη ζωή."
Παρότι φωτογραφίζει σε ορισμένες από τις ομορφότερες τοποθεσίες του κόσμου, η φευγαλέα φωτογραφική προσέγγιση του Kyle δεν του αφήνει αρκετό χρόνο για πιο παραδοσιακές προσεγγίσεις της φωτογράφισης τοπίων, όπως χρήση φίλτρων ή βάσεων φωτογραφικής μηχανής. "Δεν θα με δείτε ποτέ με τρίποδο", λέει γελώντας, "η νοοτροπία μου είναι να βρίσκομαι πάντα στο επίκεντρο της δράσης. Θέλω να είμαι ανά πάσα στιγμή έτοιμος να φωτογραφίσω, οπότε στηρίζομαι στη λήψη φωτογραφιών Raw και στις δυνατότητες της κάμεράς μου.
"Επιστρέφοντας στην αίσθηση περιπέτειας και άγριας φύσης στις φωτογραφίες του Kyle, υπάρχει κάτι που αναζητά πάντα σε μια τοποθεσία; "Αυτές είναι συνήθως ιστορίες ανθρώπων που δραπετεύουν από τον πολιτισμό, έτσι, σχεδόν ποτέ, δεν θέλω να υπάρχουν δρόμοι στις φωτογραφίες. Πιστεύω πως οι δρόμοι επαναφέρουν τους χαρακτήρες σε ένα πολιτισμένο περιβάλλον." Αυτό όμως γίνεται δυσκολότερο λόγω του ενδιαφέροντος για την άγρια φύση που προσελκύουν φωτογραφίες σαν τις δικές του.
"Στη Νορβηγία, έχουν ξεκινήσει να φτιάχνουν δρόμους και να χτίζουν σκαλιά ως τις κορυφές συγκεκριμένων βουνών για να είναι πιο προσβάσιμα στους τουρίστες. Για μένα, δεν υπάρχει τίποτα πιο απογοητευτικό από το να φτάνεις στην κορυφή ενός βουνού και να βλέπεις πως κάποιος έχει χτίσει σκαλιά."
Σημαντικό παράδειγμα για αυτόν αποτελεί το Πρίκεστολεν πάνω από το φιόρδ Λίσεφιορντ. "Είναι ένα από τα ομορφότερα δημιουργήματα της φύσης", λέει, "αλλά πρόσφατα επέκτειναν τον δρόμο ως την κορυφή του βουνού για να μειώσουν την απόσταση για όσους κάνουν πεζοπορία. Χάνεται η αξία της κατάκτησης της θέας, αφού η μεγαλύτερη ικανοποίηση έρχεται από το συναίσθημα: 'Τα κατάφερα, ξεκίνησα από εκεί κάτω στη θάλασσα και τώρα είμαι 1.000 μ. πάνω από εκεί'. Το ενδιαφέρον που προσελκύουν οι φωτογραφίες για αυτές τις τοποθεσίες και εμπειρίες είναι εκπληκτικό, και θέλω να τα βλέπει ο κόσμος, όταν όμως κάνεις την άγρια φύση εύκολη, αλλάζει ο χαρακτήρας της και η ιστορία της."
"Δεν βρίσκεις συχνά τόση κομψότητα σε ένα μέρος… Αυτή είναι η φύση"
